Hey you!
Je hebt het of je hebt het niet. En ik heb het toevallig, het richtingsgevoel van een visstick. Ik zal mezelf vast voor lul zetten met het schrijven van deze blog. Naar hey, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En het gaat er niet om hoe, naar dat je er maar komt! Als jij dit ook hebt, zal je vast een paar dingen (of helaas allemaal) herkennen…
Je loopt een winkel uit…
Dit kennen we allemaal en het is lekker cliché, daarom begin ik er maar gelijk mee. Winkelen is echt een hel voor mensen zoals mij. Niet het winkelen zelf, maar daar word ik vaak getest. Ik mag voorop en (ook als ik echt m’n best doe) loop ik vaak terug naar waar we al geweest zijn. Dat terwijl ik dan echt bezig ben met: Deze winkel heb ik al gehad, dan moeten we nu deze kant op. Niet dus. Als je maar thuis komt met wat nieuwe items, dat maakt een hoop goed.
Vanuit huis weet ik het…
Afsnijd routes zitten er bij mij niet in. Het liefst alles zo omslachtig mogelijk. Ik had ook zeker al wat benzine en stappen kunnen besparen… Een keer zat ik met m’n moeder in de auto en we moesten van bestemming A naar B. Ik ben eerst even richting huis gereden omdat ik het vanuit daar wel wist. M’n moeder lag helemaal dubbel en zei: “Wat doe jij nou? Dit is toch super om?” Tja, dan moet je maar helpen. Ik weet ook wel vaak waar dingen zijn, maar kan niet goed uitvoeren hoe ik er moet komen. Daar komen we later nog op terug.
Ja maar Google Maps zei…
Het is gewoon één van m’n beste vrienden. Ook al ben ik ergens al een paar keer geweest, hij gaat toch vaak aan. Omdat ik m’n richtingsgevoel van een visstick gewoon niet vertrouw. Verre afstanden, kleine afstanden, het maakt niet uit, ik onthoud vrij weinig. Misschien omdat het mij ook niet echt interesseert. Toen ik uiteindelijk m’n rijbewijs had gehaald, ging ik zelf even een rondje rijden. Hetzelfde rondje als dat ik altijd deed met m’n rijlessen. Dat dacht ik dan. Ik was een stuk langer bezig en lichtelijk in paniek want ik wist de weg terug toch niet meer zo goed.
Ik volg jou gewoon…
Op vakanties, in een nieuwe omgeving. Ik ben zeg maar echt een meeloper, zo’n waggelend eentje dat iedereen achteraan loopt. Tijdens de vakantie loop ik Niels altijd achteraan en als hij dan de laatste dag zeg: “En nu jij!” Vindt hij het maar al te leuk als ik het dan nog steeds niet weet. Aan mij heb je gewoon vrij weinig. Het is in ieder geval wel altijd gezellig!
Dit herken ik wel…
Is ook een van de zinnetjes die iemand met het richtingsgevoel van een visstick zegt. Maar dan alleen pas als je de straat in rijdt waar ik woon. Of ik denk dat we op een plek zijn dat helemaal niet klopt. Bij dit zinnetje kan je gewoon doen alsof je mij niet gehoord hebt. Het is of niet waar of te makkelijk. Op de middelbare school ging ik vaak ‘s middags met een vriendinnetje mee naar huis. Ik geloof dat ze zeker een half jaar mee is gefietst naar de brievenbus… Want vanaf daar wist ik het wel!
Mensen vragen je de weg…
Gevaarlijk. Want aan al die mensen waar ze het aan konden vragen, kiezen ze net jou uit. Vooral met gebarentaal en een beetje links en rechts hier en daar probeer je het echt zo goed mogelijk uit te leggen. Maar als ze wegrijden zie je dat het al gelijk verkeerd gaat. Missie mislukt. Misschien wist je het zelf dat ook toch niet zo goed. Hadden ze het maar aan iemand anders moeten vragen toch?
Rijd maar naar huis…
Rijlessen, ik vond het verschrikkelijk. Het is mij een paar keer overkomen dat de instructeur zei: “Rijd maar naar huis.” Paniek, kortsluiting daarboven. Geen idee en ook hier stond ik weer voor lul. Het gebeurde namelijk ook bij het afrijden. Voor de kortste weg naar huis moest ik links, maar ik ging rechts. Daarna heb ik het wel goed opgepakt (vond ik) en gelukkig was ik ook geslaagd! M’n rij instructeur was het daar niet helemaal mee eens: “Waarom ging je nou naar rechts, bij een andere examinator was je echt niet geslaagd.” Bedankt en tot ziens! Ik heb lekker m’n rijbewijs en jij zit nooit meer naast mij in de auto.
Je auto in een parkeergarage…
Verschrikkelijk. Ik maak vaak een foto van m’n auto als ik hem ergens geparkeerd heb. Ik heb namelijk een keer na een dansshow een half uur naar m’n auto gezocht. Stond ik in de verkeerde parkeergarage. Sta ik een keer wel in de goede, wordt m’n tas uit m’n auto gejat. Maar dat is weer een ander verhaal.
Als je dit niet kent zal je waarschijnlijk denken hoe iemand dit kan overkomen. Mensen snappen het niet of moeten er om lachen (ik hoop het tweede). Ik weet in ieder geval dat ik het richtingsgevoel van een visstick heb en dat dit nooit zal veranderen. Maar hey, ik ken m’n zwaktes tenminste. Ik sta tijdens het schrijven van deze blog ook op de loopband. Ideale uitvinding voor het wandelen zonder te verdwalen.
-IK-
No Comments